Pia van Spaendonck photography

Een ooit volop florerende textielfabriek in Frankrijk. Nu nog voor een klein deel in werking. De prachtige imposante machines brachten mij terug naar mijn jeugd. Soms mocht ik met mijn vader mee naar de wollen stoffen fabriek. Ik heb er een zwak voor machines opgelopen. Voor mij zijn het kunstwerken. Tinguely komt er nog het dichts bij in de buurt..

Duizend jaren oude olijfbomen werden ontworteld naar een Nederlandse tuin gebracht. Een mysterieus panaroma door het schitterende charisma van deze ingetogen bomen.

Michel Hocq ontmoette in zijn praktijk als psycholoog vele jonge zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapte tieners die aan hun lot werden overgelaten. Ze leefden op straat of werden door middel van zware medicatie gedrogeerd. Michel kocht een lege boerderij en bouwde die om tot wat " La Dévinière " zou gaan heten. Een thuis voor een twintigtal zwaar verwaarloosde jongeren. Hier " mochten " zij zichzelf zijn. Medicijnen werden zoveel mogelijk afgebouwd en liefde en aandacht werd hun leidraad. Inmiddels is Michel overleden maar La Dévinière leeft nog steeds.

Il n’y a pas des cas désespérés. Ce qui est désespéré c’est la manière donc on s’en occupe.

Michel Hock

Sporen van verval in het park van Tervuren in België.

Vrouwen die het zeewier oogsten aan een strand in Zanzibar. Uitgesproken zonnig gaan zij naar hun perceel in zee.. Schitterend zonnig uitgedost.

Deze naakten zijn analoog vastgelegd met een iets grove maar verfijnde korrel. Alsof, bijna getekend. Zonder er een hard licht op te werpen ontwapent het lichaam en haar drager zich zonder terughoudendheid.

Tien jaar fotografeerde ik voor modetijdschriften. Een aantal analoge beelden koester ik. De jonge vrouwen/man stralen een ingetogen persoonlijkheid uit.

De schoonheid van de vergankelijkheid komt vaak terug in mijn werk. Bij planten, dieren, mensen en zelfs interieurs.

Alles waar de ziel haar sporen laat zien.

In een hele korte tijd verandert een gezicht van expressie. Binnen enkele seconden kunnen meerdere kanten van de te geportretteerde zich laten zien. Van streng naar vrolijk. Van zelfverzekerd naar melancholisch. . Van afwezig naar aanwezig. En zo verder.

Om aan gekunsteldheid en ongemak te ontsnappen probeer ik in een kort moment heel dicht bij te komen.. Voor mijzelf en degene die zich aan mij voordoet is dat fijn.

Dat lukt niet altijd. Het zijn vaak wel de raakste spiegelingen.

Het kleine rondtrekkende circus van de Familie Prein. Bijna een zeldzaamheid.

IJzergieterij Rogier Nerincx Richter, Bergen op Zoom, werd in 1882 opgericht. 1999 viel het doek. Net na de sluiting mocht ik deze laatste Bergse gieterij fotograferen. De sloop stond al op de stoep. De laatste bekertjes koffie vond ik half vol op de tafels waaraan de heren jarenlang schaften. Een aantal van hen kwam voor mij terug om te poseren voor de machines die onderdeel hadden uitgemaakt van hun intensieve arbeid die zij daar jarenlang hadden verricht.

IJzersterk.

Wilt u voor mij poseren? Zij ging tegen een van de witte muren leunen. Eēn klik en ik draag haar voor altijd bij mij. Zij kent geen opsmuk. Haar intens rimpelige gezicht vind je in de straatjes, de vegertjes en de zeldzame babies. De oude man. De oma. De laatste huisvrouw. Het kleinkind en de kat en de hond. De wasknijpers. Toe maar dorp! Blijf. Ik vind je mooi vol van donker schaduw van het vele licht dat je in je schoot geworpen krijgt.

Explosies van kleur op de overblijfselen van de NDSM. Achter liters verf schemert nog een verleden van een zorgenkindje door. Met de snelheid van een wervelwind staat een nieuwe wereld op.

In de leegloop van dit Franse dorp Nolay is een melancholieke schoonheid gekropen. Nog wat kinderen, wat oudjes, wat brocante, hotelletje, drie paarden en hond. Nog een tuintje met eigen groenten, een kerk , een gezin en een begrafenis. Wie de volloop van de stad beu is kan hier luiken openen.

in de 16de eeuw ontlook Villa Pompei Sagramoso. Eeuwenlang werd zij bewoond. Nu heeft zij haar winterslaap nodig en wordt zij pas wakker verwacht in de lente. Elk jaar ziet zij uit naar de familie die langzaam binnendruppelt. Haar fresco's worden weer bewondert, er wordt weer gezucht en gelachen. Gedronken en geslapen. Als vanouds.

Het najaar in Dieppe is mooi. Families met hun kinderen nestelen zich ergens beschut in het zand. Er wordt gevliegerd of een bal weggetrapt. Zwempakken drogen nog eēn keer in de najaarszon. Arm in arm of alleen. Toch maar tijd wegstappen met nostalgisch gemoed.

Mijn fascinatie voor Kerkhoven waren er al als klein kind. Dit Franse dorp Nolay vertelt je heel snel wat zich niet alleen voltrekt in het dorp Nolay. Mensen vertrekken naar steden, laten hun oorspronkelijke samenleving achter. Dan is er de verwaarlozing die zich installeert.

In opdracht fotografeerde ik deze jonge dansers in opleiding aan de Royal Dance Academie in Antwerpen.

Urban Larson aan het werk samen met model Lenie. Voorheen het atelier van Breitner.

Nu een toeristische attractie. Aan de Belgische kust gaat het paard met de visser mee de zee in om garnalen te vangen. De visser, dicht bij het paard, de zee, de natuur.